تأثیر یک دوره فعالیت بدنی بر مقادیر igf-i و igfbp-۳ سرمی کودکان مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتیک

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت محور i-igf/gh و وجود گزارش هایی مبنی بر تأثیر فعالیت بدنی روی شاخص های این محور در کودکان سالم، این مطالعه باهدف تعیین تأثیریک دوره فعالیت بدنی 8 هفته ای براین محور در کودکان مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتیک (iss (انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 14 کودک (4 دخترو 10 پسر) مبتلا به iss با سن تانر ≤ 1 به طور تصادفی به دو گروه کنترل (7 نفر) و مداخله (7 نفر) تقسیم شدند. آمادگی قلبی-تنفسی آزمودنی ها با استفاده از آزمون بروس روی تردمیل سنجیده شد. حداکثر مسافت استقامت (به متر)، به عنوان معیار ظرفیت ورزشی در نظر گرفته شد. برنامه فعالیت بدنی شامل فعالیتها و بازیهای ورزشی مناسب سن کودکان، همراه با دویدن، پریدن، و فعالیت های ورزشی رقابتی بود. شدت فعالیت بدنی با استفاده از ساعت مچ بند پولار در محدوده 40 تا 60 درصد حداکثر تواتر قلبی کنترل شد. گروه کنترل به طور همزمان در کلاس نقاشی شرکت کردند. مقادیر i-igf و 3-igfbp در ابتدا، پس از 5 هفته و پس از 8 هفته مداخله اندازه گیری شدند. جهت تحلیل آماری، از measures repeated استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 0/05) بود ng/dl 1535 و 1288 ، 2004 ترتیب به کنترل گروه در و ng/dl 1861 و 1763 نتیجهگیری: به نظر میرسد پس از مرحله اولیه کاهشی، روند افزایشی عوامل رشدی (3-igfbp (از هفته پنجم تمرین به بعد اتفاق میافتد، و پاسخ افزایشی i-igf احتمالاً پس از هفته هشتم اتفاق خواهد افتاد. بنابراین، برای تعیین مدت لازم تمرین برای افزایش i-igf به انجام پژوهش هایی با دوره تمرین طولانی تراز 8 هفته نیاز می باشد.